Wakes in 2019

Nadering van het toegangshek: Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft

Welkom bij de 167e wake en toelichting op het thema

Lied: Voor mensen die naamloos…. (Tussentijds nr 168)

Welkom en toelichting

Welkom allemaal namens de Raad van Kerken van Zeist en Soest/Soesterberg op onze maandelijkse wake voor vluchtelingen. Vandaag is het de 167e wake.
Wij waken hier enerzijds om te protesteren, dat hier nog steeds mensen zonder strafblad vastzitten in afwachting van hun uitzetting. We waken ook om onze verbondenheid uit te drukken met de vluchtelingen niet alleen hier in Kamp Zeist maar ook wereldwijd. Ons protest en verbondenheid willen we uitdrukken met onze  liederen en overweging van vandaag.

Ons thema vandaag is: “Wat raakt jou bij vluchtelingen”. Bij het onderdeel Situatie nu zal ik de actuele situatie toelichten van vluchtelingen in deportatiekampen in Turkije. Maar ook u krijgt de gelegenheid om andere situaties te noemen die u de laatste tijd geraakt hebben. Uw bijdrage kunnen ook kernzinnen zijn, die bij u bleven hangen.
Voor wie hier voor de 1e of 2e keer is: De aanleiding voor deze waken was de Schipholbrand in 2005, waarbij 11 asielzoekers omkwamen en mensen na de ramp werden overgeplaatst naar Zeist.

En onze burgemeester Koos Janssen zei op de 150e wake “We kunnen onze stem laten horen, wanneer we vinden dat wetten en regels op gespannen voet staan met onze verbondenheid met anderen, met medemenselijkheid en naastenliefde. Dat is wat er gebeurt tijdens de wake.”

Overweging

Leviticus 19,33
“Iemand die als vreemdeling in jullie land verblijft mag je niet onderdrukken.
Behandel vreemdelingen die bij jullie wonen als geboren Israëlieten.
Heb hen lief als jezelf.”

“Kom verder”.
Het zijn woorden die vertrouwd in onze oren klinken.
Je hoort het zeggen als je bij iemand achterom loopt en je zomaar in de keuken staat.
Je weet je gekend.
“Kom verder”: die woorden klinken lang niet voor iedereen.
Nu hoor je sommigen hardop roepen: “niet in mijn achtertuin”.
Het liefst zo weinig mogelijk vluchtelingen, want we kunnen het niet aan.

In de woorden van het boek Leviticus klink een ander geluid:
behandel vreemdelingen alsof ze bij jou geboren en getogen zijn.
Het is als in dat verhaal van de barmhartige Samaritaan.
De wildvreemde man langs de weg was ineens zijn naaste geworden.

Ik moet denken aan de Joodse filosoof Emmanuel Levinas
die zegt dat je pas echt mens bent als je kunt kijken in het gelaat van de ander.
Als je een ander in de ogen kunt kijken, als je verhalen kunt delen,
dan ontstaat er verbinding.

We kennen alle geluiden:
Kunnen we de grote toestroom wel aan?,
Pikken ze onze huizen niet in?
Ze komen uit een andere cultuur, met andere opvattingen over vrouwen, homo’s en lesbiennes.
Hoe kunnen deze mensen integreren in onze samenleving?
Het zijn zorgen waar we niet zomaar aan voorbij kunnen gaan.

Maar als je een vreemdeling, een vluchteling, een asielzoeker in de ogen kijkt,
dan zie je een medemens die een appèl op jou doet.
En dat kan je niet onberoerd laten.
Het is als met al die vrouwen, mannen, kinderen op wankele bootjes op de zee.
Ook al waren ze daar misschien niet geweest zonder mensensmokkelaars,
p dat moment kunnen kapiteins van rondvarende boten niets anders doen
dan hen in het gelaat, in hun angstige ogen kijken.
En telkens weer kan hen dat niet onberoerd laten.

Kijken in het gelaat van de ander.
Misschien is dat wel het gelaat van die Ander met een hoofdletter.

Noem mij geen vreemdeling…..

Stilte

Situatie nu: Hoe gaat het met de vluchtelingen in detentie nu?
Waren er recent acties voor vluchtelingen die u hebben geraakt ( positief of negatief)?

Lied: (tekst: Jan van Opbergen, melodie: Wat de toekomst brengen moge, LvK 293)

Om te leven met zovelen,                Dat wij niet verloren raken
mens voor mens en land voor land,        in de binnenlandse strijd,
is uw woord aan ons gegeven                opgetast met eigen zaken,
en uw Geest weeft het verband.             voor zoveel zo weinig tijd.
Leer ons uit onszelf te treden,           Dat wij niet onszelf begraven,
haal ons uit die eenmanstent,            niet vergaan in eigenbaat,
om te gaan met vaste schreden            maar verrijzen bij het leven
naar wie nog geen leven kent.            tot vernieuwing weer in staat.

Gij die weigert aan te nemen
dat uw liefde zal vergaan,
Gij die leeft van hoop op mensen
dat zij ooit elkaar verstaan:
blijf hier leven in ons midden,
stuw ons naar elkander toe,
blijf in armen om ons bidden
en word uw gebed niet moe.

Gebed: Illegale God, Moeder van verworpenen, zoon zonder papieren, jouw grenzeloos Woord heeft zonder stempels of visa de wereld bestempeld tot woonplaats, van allen die leven en liefhebben, ook zonder papieren. Het bekrompen beleid van visa-staten verschraalt bij de ruime visie van jouw Rijk. Hun uitgeslotenen zijn voorgangers in de hemelse liturgie van het dagelijkse leven. Terwijl wij ons druk maken om jou een plek te geven in ons bestaan, of dat niet meer doen en zeggen dat we Jou niet meer zo zien zitten, zit Jijzelf neer op onze drempel. En Je vraagt ons -als een mens op de vlucht om asiel, om bad en bed, om werk en brood, een mensenrecht. Je bent iedere man of vrouw zonder land. Zonder huis zonder eten en drinken. Jij draagt de kiemen van solidariteit, of het nu gaat om migranten, asielzoekers, zigeuners, zieken of andere gemarginaliseerden. Jij stelt elke uitsluiting, elke discriminatie aan de kaak, of het nu gaat om clandestiene vreemdelingen, illegale verblijvers of andere rechtelozen. Jij bent de toetssteen van het respect voor mensenrechten. Of we het graag horen of niet, deze paria’s zijn ereburgers van het paradijs. Niet alle mensen ineens, niet de hele derde wereld leg jij op onze nek, maar je komt ons tegen, van dag tot dag, als iemand ons nodig heeft die klopt op onze deur om brood en beker, om recht van bestaan. Jij bent meestal onverwacht op altijd ongelegen tijden, en Je hoopt dat wij onze deur niet sluiten, maar openstaan voor Jou. Je overvalt ons en Je hoopt dat wij gastvrij zullen zijn, niet wetend wie wij herbergen: mensen als wij, engelen, ….. of Jou? (uit: Bidden met de armen, Jan Brock)

Gezamenlijk gebed:

Vader, Moeder die in de hemel zijt, verhaast in ons uw koninkrijk - dat recht en vrede komen. Maak ons vandaag nog bondgenoot, tot vriend van hen die zijn in nood, wie alles is ontnomen. Verlos ons heden van het kwaad., van oorlog die voor brood doorgaat – dat wij ons voor U schamen en nieuwe wegen leren gaan die leiden tot een nieuw bestaan van recht en vrede. Amen.

Lied: (tekst: Jan van Opbergen, melodie: God roept ons, broeders, tot de daad. LvK 474)

Twee handen schoon gebleven door onpartijdigheid,

Wie durft ze uit te steken en noemen God gewijd?

Twee ogen, uitgekeken, geen ander meer zien staan –

Wie zou ze durven sluiten en zo ten einde gaan?

Twee oren, doof gebleven voor andermans verdriet –

Wie zou daarmee nog horen een hoopvol mensenlied?

Met handen, ogen, oren, door keuze vroeg of laat,

herscheppen wij de aarde, tot alle goeds in staat.

Dan delen wij het leven met al het lief en leed,

Wij nemen en wij geven, die dag komt, ooit, God weet.

Geen leed blijft ongeweten, geen traan blijft ongezien,

Geen man, geen vrouw vergeten – God is ons aan te zien.

Slotwoord en Mededelingen:
|
Slotwoord: Omdat we hopen. dat aan deze mensonwaardige behandeling van vreemdelingen een einde komt,   ontsteken we een licht tegen het duister in. Het licht verwijst naar mededogen en hoop. Wat is hoop? Barack Obama zei over de hoop in zijn speech toen hij verkozen was tot president: ‘Hoop is dat koppige iets in ons, dat blijft vechten en dromen van een betere tijd’.
Rondvraag: Zijn er mensen die iets willen meedelen over acties voor vluchtelingen in ons land? Website: . Liederen en teksten van de wakes zijn terug te lezen op onze website www.wakezeist.nl.    
Rondvraag, www.wakezeist.nl, volgende wake: zondag 6 okt. ‘19

Afsluiting: We shall overcome

Turkije stuurt Syriërs terug Trouw wo 28 aug. ‘19

Wat is er momenteel gaande? In Istanbul verblijven naar schatting 1 miljoen Syriërs, waarvan de helft elders buiten Istanbul geregistreerd staat. Deze laatste groep moet terugkeren naar hun district van inschrijving vóór 30 oktober as. Syriërs die nergens geregistreerd staan, worden volgens de Turkse autoriteiten overgebracht naar tijdelijke opvangkampen en dan herverdeeld over het land. Of die herverdeling binnen de Turkijedeal gaat lukken is heel twijfelachtig. Human Right Watch berichtte eind juli, dat er in plaats van een herverdeling al willekeurige arrestaties en gedwongen deportaties hebben plaatsgevonden. Naar schatting 2200 Syriërs zijn inmiddels over de grens gezet van de Syrische provincie Idlib, wat op dit moment het oorlogsgebied bij uitstek is in Syrië.

De Turkse minister van binnenlandse zaken verklaarde tegenover de Turkse pers, dat het gaat om een vrijwillige terugkeer, dus niet om gedwongen deportatie. Maar wat is vrijwillig als de vluchtelingen gedwongen worden om een formulier van vrijwillige terugkeer te ondertekenen?

Waarom hechten de Turkse autoriteiten eraan, dat de uitgezette vluchtelingen dat formulier van vrijwillige terugkeer ondertekenen? Kennelijk willen zij de Turkijedeal voorlopig niet in gevaar brengen. Er is immers in die deal € 6 miljard toegezegd voor humanitaire hulp aan vluchtelingen en voor andere concessies.

Het lot van 3 gedeporteerde Syriërs die niet wilden ondertekenen, staat beschreven in het artikel van Trouw van afgelopen woensdag. Eén van de 3 vertelt, dat hij na de weigering samen met een andere Syriër naar de toiletten werd afgevoerd en 3 uur lang werd mishandeld en bedreigd. Eén van de bewakers liet een foto zien van een in elkaar geslagen man. Hij zei: Als je niet ondertekent , eindig jij net zo”. Ahmed werd overgebracht naar een deportatiecentrum in Turkije. De eerste 2 dagen sliep hij samen met ruim 100 anderen op de betonnen binnenplaats. “we schreeuwden om te mogen plassen”, herinnert hij zich. “Maar de bewakers deden de toiletten maar 30 minuten per dag open. Het ergste was: Ze hadden er plezier in”.

Helaas blijft het tot nu toe stil zowel binnen de Europese Commissie als binnen de vluchtelingen organisatie UNHCR. Zij hebben vooralsnog de berichten over deportaties niet bevestigd of in heldere termen verworpen. De voormalig Turkije-rapporteur van het Europees Parlement Kati Piri zegt hierover: “Deze en andere mensenrechten schendingen vinden dan weliswaar niet plaats op Europees grondgebied, maar dat komt omdat wij ze uitbesteden. Daarin ligt ook het morele failliet van Europa”.

------------------------

Het gebouw 4, waar we vroeger via roepen contact hadden met de ingeslotenen, is deels afgebroken.

Thema: ‘Opbouw in plaats van afbraak’

Lopend van de parkeerplek naar het hek zingen wij:
Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur, dat nooit meer dooft….

WELKOM EN INLEIDING

Hartelijk welkom. Daar staan we weer voor de 165^ste keer als we goed hebben gerekend.

Waarom waken wij, laten we het maar weer eens zeggen

· Om een stem te laten horen tegen het insluiten van mensen zonder strafblad, die hierheen zijn gekomen in de hoop op een beter leven, op een léven

· Om het visioen van vrede en recht gaande te houden

· Om de Eeuwige aan te roepen en zijn hulp af te smeken voor de mensen die hier op hun uitzetting wachten, een onzekere toekomst tegemoet

· Vanwege onze gevoelens van onmacht en schaamte dat dit ons land is, waarin wanhopige mensen worden opgepakt of op straat moeten zwerven omdat ze geen geldige papieren hebben

· Omdat mensen ménsen zijn en geen getallen· Om onze hoop te delen dat het zin heeft om onze stem te verheffen

· Om alle redenen die u persoonlijk hierheen hebben gebracht
Daarom waken wij.

LIED: In de veelheid van geluiden  Lied 283

1. In de veelheid van geluiden 
in het stormen van de tijd,
zoeken wij het zachte suizen
van het woord, dat ons verblijdt.

2. En van overal gekomen,
drinkend uit de ene bron,
bidden wij om nieuwe dromen
richten wij ons naar de zon.

3. Want wij mensen op de aarde 
raken van het duister moe.
Als uw hart ons niet bewaarde
sliepen wij ten dode toe.

4. Laat uw dauw van vrede dalen
in de voren van de tijd.
Vat ons samen in de stralen
van uw goedertierenheid.

5. Die ons naam voor naam wilt noemen,
al uw liefde ons besteedt,
zingend zullen wij U roemen
en wie kan zingt met ons mee.

STILTE

SITUATIE NU

Het AZC dat hier achter stond (vergelijk het plaatje op deze wakeliturgie) en waar we zo vaak naar toe zijn gelopen toen het nog bij het Detentiecentrum in gebruik was en waar we contact hadden met de ingeslotenen door naar ze te roepen, wordt intussen afgebroken.

Dat zouden we meer moeten doen, afbreken die Detentiecentra en die AZC’s. Geen gebouwen meer want het is niet meer nodig. Want we hebben geen vluchtelingen meer. Mensen blijven in hun eigen land want vluchten is niet meer nodig. Vluchtelingen is een term uit het verleden….

Helaas zo ver zijn we nog niet en de wereld als geheel laat nog niet zien dat we zo ver gaan komen….

Nee, ze staan er nog steeds, de twaalf bungalows, van een vergroot type camping bungalows, met een grote woonkamer en drie slaapkamers met ieder twee bedden. Zolang er geen gezinnen zijn kunnen de dertig vrouwen die hier nu nog worden vastgehouden er in wonen. En het voordeel is dat de gezinslocatie beschikbaar blijft zodra er weer een mogelijkheid gezien wordt om een gezin uit te zetten…..

 Zo kunnen we filosoferen over bouwen en afbreken van gebouwen. Maar veel urgenter is het toch om onze menselijke gemeenschap op te bouwen. Met mensen uit allerlei landen, van allerlei geloofsrichtingen en allerlei huidskleuren en uit allerlei gebieden van de wereld.

 We zijn vergeten, of misschien hebben we er op school veel te weinig aandacht aan besteed, hoe hele volksstammen over de wereld bewogen hebben. Van de grote volksverhuizing rond het jaar 1000 via verhuizingen binnen Europa en Noord Afrika, en de grote groepen emigranten naar Amerika en andere delen van de wereld begin vorige eeuw. En van emigratie van Nederlanders die het in het Europa van na de Tweede wereldoorlog niet meer zagen zitten tot er nu weer een oorlog in het midden Oosten woedt en zij naar “ons” Europa komen omdat het leven in hun land niet meer leefbaar is en ze hopen dat wij hier hen een welkom bereiden. 

In Duitsland bezocht ik in Frankfurt een instituut waar ze de jeugd zelf laten ontdekken door de leerlingen te confronteren met situaties uit het dagelijks  leven en waar ze zelf kunnen ontdekken hoe makkelijk we discrimineren zonder er ons van bewust te zijn. Dat te ontdekken is heilzaam ontdekte ik toen ik er zelf rond ging. En op een wereldkaart lieten ze daar de voortdurende stroom van mensen die op trek of op de vlucht waren. Om te laten zien dat die migratiestromen van alle tijden zijn.

Ja, zult u zeggen, was het maar zo eenvoudig… En ja zo eenvoudig zou het toch eigenlijk moeten zijn. Naïef, ben je naïef. Wil ik dat zijn? Ja eigenlijk wel en ik hoop u ook.

Opbouwen in plaats van afbreken. Een gemeenschap opbouwen met de hoop op hoop. Met vallen en opstaan is het vroeger gelukt, er wordt naar die tijdperken in de geschiedenis vaak verwezen. Ik hoop dat we er lering uit trekken.

STILTE

OVERDENKING

Toen Frits en ik deze wake voorbereidden waren kwamen we ook even te spreken over de jaren zestig en zeventig. Er verschenen toen boeken over hoop en over de toekomst. We waren hoopvol en leefden in de verwachting dat het anders kon. Dat we samen konden werken aan een betere wereld van echte vrijheid, gelijkheid en broederschap.
Er heerste een soort vooruitgangsidealisme.

Nu zo’n 50 jaar later is van dat idealisme niet zoveel over, tenminste zo lijkt het.

Het is veel meer een wereld geworden van ieder voor zich. Het belang van saamhorigheid en solidariteit is naar de achtergrond gedrongen. De vraag is nu vooral: Hoe houden we het leefbaar en hoe houden we een gevoel van gemeenschap in deze wereld?

Dan kijken we al gauw naar de politiek. Maar politiek is ook niet alles. En natuurlijk hebben we in de kerk ook geen makkelijke antwoorden. Maar nog steeds horen we daar een taal van licht en van hoop, van liefde en trouw. We horen er woorden van bevrijding uit angst en benauwdheid, bevrijding uit een slavenhuis, uit een systeem dat mensen onderdrukt.

We horen ook over verbondenheid met elkaar, over liefde die ons met elkaar verbindt.

En dan denk ik aan mensen die de hoop ook vandaag levend houden. Ik denk bijvoorbeeld aan aartsbisschop Desmond Tutu.

Het is de overtuiging van Tutu dat ieder mens - niemand uitgezonderd - is geschapen naar het beeld van God.

Of je nu arm bent of rijk, blank of zwart, geletterd of analfabeet, vrouw of man – iedereen is geschapen naar Gods beeld.

Tutu zegt: Als wij dat echt geloofden dan zouden wij elkaar niet slechts met een handdruk begroeten maar met een diepe buiging, zoals de boeddhisten doen.
Of we zouden even bij elkaar neerknielen en zeggen: ‘De God in mij groet de God in jou.’

Bij zo’n houding past niet een geest van cynisme en negativisme, niet een geest van afbraak, geen geest van berusting, geen geest die zich erbij neerlegt dat het leven doelloos, vreugdeloos en uitzichtloos is. Geen geest van oppervlakkigheid en onverschilligheid.

Als wij geloven dat we geschapen zijn naar Gods beeld en dat we God in ons dragen, dan kunnen we niet berusten, niet zwijgen of ongeïnteresseerd zijn als andere mensen worden behandeld alsof ze van een minderwaardig soort zijn.

Liefde en respect voor elk mens zijn het criterium van ons bestaan.

Zoals Desmond Tutu zegt: kernpunt is dat God liefde is, dat God liefde was en dat God liefde zal zijn. Voor eeuwig.

Waar liefde woont, waar mensen naar elkaar omzien, waar mensen zorg hebben voor de schepping, waar mensen  proberen het geweld in de samenleving te verminderen - daar gebeurt God, daar waait de Geest. Kwetsbaar en krachtig tegelijk.

Laten we liefde en trouw uitdragen, laten we elkaar oprichten en opbouwen, laten we onze woorden van hoop en licht omzetten in onze omgang met elkaar - hier en overal op aarde.

LIED: Heer, onze Heer hoe zijt Gij aanwezig, Lied 275

1. Heer onze Heer, hoe zijt Gij aanwezig
en hoe onzegbaar ons nabij.
Gij zijt gestadig met ons bezig,
onder uw vleugels rusten wij.

2. Gij zijt niet ver van wie U aanbidden,
niet hoog en breed van ons vandaan.
Gij zijt zo mens’lijk in ons midden
dat Gij dit lied wel zult verstaan.

3. Gij zijt onzichtbaar voor onze ogen
en niemand heeft U ooit gezien.
Maar wij vermoeden en geloven
dat Gij ons draagt, dat Gij ons dient.

GEBED

Eeuwige God,
wij vertrouwen op woorden van liefde en trouw
woorden van hoop en van licht

we vertrouwen op een taal
die mensen met elkaar verbindt over grenzen heen
die ons oproept om samen te werken aan een leefbare wereld
om ruimte te geven aan mensen op de vlucht, aan daklozen en ontheemden

wij bidden voor wat klein is en machteloos
voor kinderen die leven in angst omdat ze niet weten waar ze naartoe moeten en waar hun toekomst ligt

voor mensen, kinderen en volwassenen, die niet welkom zijn,
voor wie geen plaats gemaakt wordt in ons midden

wij bidden voor mensen zonder eten, zonder huis, zonder zorg
voor hen die in angst leven vanwege oorlogsgeweld
voor hen die hun leven niet zeker zijn door natuurgeweld

Eeuwige God,
wees hen nabij, wees ons nabij
wees ons licht en onze hoop in deze wereld

Zo bidden wij, zo zoeken wij u in verbondenheid met elkaar.
Amen

LIED: Ga met God en hij zal Hij zal met je zijn, Lied 416

1. Ga met God en Hij zal met je zijn,
jou nabij op al je wegen
met zijn raad en troost en zegen.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

2. Ga met God en Hij zal met je zijn:
bij gevaar, in bange tijden,
over jou zijn vleugels spreiden.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

3. Ga met God en Hij zal met je zijn:
in zijn liefde je bewaren,
in de dood je leven sparen.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

4. Ga met God en Hij zal met je zijn,
tot wij weer elkaar ontmoeten,
in zijn naam elkaar begroeten.
Ga met God en Hij zal met je zijn.

SLUITING

Na afloop van de wake steken we bloemen in het hek, en zingen:

We shall overcome…

We shall overcome… All men shall be free… We’ll walk hand in hand… We shall live in peace… We are not afraid…

VOLGENDE WAKE: zondag 4 augustus, 16.30 uur.

Zie ook onze website: www.wakezeist.nl en www.saviz.nl.

STILTE

Dit gedicht is door Henjo voorgedragen op de wake van juni. Het zou ook bij wake liederen op de website kunnen. Groetje Tetske

Wake bij Zeist (stadsgedicht 8)

Denkend aan Holland
zie ik een detentiekamp
voor wie op de vlucht
niet is verdronken,
zoals Hendrik Marsman
uit onze eigen Dorpsstraat
vluchtend voor de Nazi’s
verdronk in Het Kanaal

Denkend aan Holland
zie ik een detentiekamp
voor wie terug moet
naar z’n eigen Dorpsstraat
in het Midden-Oosten
om daar te dichten:
“Ik ben in levensgevaar
helaas niet doodgegaan…”

Denkend aan Holland
zie ik een detentiekamp
voor wie achter haar poort
niet alleen ons land vreest...

Henjo Hekman

Situatie nu DTC Kamp van Zeist 2juni 2019

Aan de Tweede Kamer is recent gerapporteerd dat sinds 2015 t/m 2018 weer jaarlijks een stijgend aantal vreemdelingen in detentiecentra gevangen zitten. De daling sinds 2013 is daarmee bijna teniet gedaan. 3510 mensen zaten vorig jaar in detentie. Iets minder dan de helft uit Albanië, Marokko en Algerije.

RAPPORTAGE VREEMDELINGENKETEN: AANTALLEN VREEMDELINGENDETENTIE: zie afbeelding

Hoe anders dan dit beeld zijn onze indrukken! Een op 30 vrouwelijke gedetineerden na leegstaande gebouwen hier, een leegstaand Justitieel Complex Schiphol, een afgebroken AZC hier vlak bij. Logisch dat wij ons afvragen: heeft het systeem van detineren eindelijk zijn omslag naar het be-eindigen bereikt? Wordt dit detentiecentrum straks teruggegeven aan het Utrechts Landschap, zoals gaande is met het vroegere azielzoekerscentrum aan het fietspad naar Austerlitz? Wordt daarmee het gebruiken van de gesloten gezinslocatie hier, de bungalowtjes voor het uitzetten van gezinnen formeel onmogelijk? Eindigen daarmee onze wakes? Mogelijk, maar wat niet stopt is het brandend vuur in onze harten om menselijke betrokkenheid en recht voor onze medemensen op de vlucht. Voor schuldeloze kinderen in jarenlange onzekerheid, angstig voor de nieuwe morgen als tegen zessen misschien de bel gaat. Of wordt ook dat allemaal anders en menselijker? Als meer uitgeprocedeerden niet langer worden gedetineerd, vergt hun individuele begeleiding naar een zo goed mogelijke toekomst nog hard werken. Voor hun financiële ondersteuning is er gelukkig de huidige LVV (Landelijke Voorziening Vreemdelingen). En hier, de wake? Tot eind van dit jaar gaan de wakes van ons hier in ieder geval door. Tijd voor nadenken en overleg in de komende maanden. Daarin moeten we ook wennen aan het om gezondheidsredenen aftreden van onze voorzitter Corja, we hebben op een bijzonder smakelijke manier afscheid van haar genomen. Ik wens jullie vrede en alle goeds.

U die hier vandaag voor de zoveelste keer staat en u die misschien voor het eerst komt, welkom!

Waarom waken wij?

- Om een stem te laten horen tegen het insluiten van mensen zonder strafblad, die hierheen zijn gekomen in de hoop op een beter leven, op een léven

- Om het visioen van vrede en recht gaande te houden

- Om de Eeuwige aan te roepen en zijn hulp af te smeken voor de mensen die hier op hun uitzetting wachten, een onzekere toekomst tegemoet

- Vanwege onze gevoelens van onmacht en schaamte dat dit ons land is, waarin wanhopige mensen worden opgepakt of op straat moeten zwerven omdat ze geen geldige papieren hebben, of stateloos zijn

- Omdat mensen ménsen zijn en geen getallen - Om onze hoop te delen dat het zin heeft om onze stem te verheffen

- Om alle redenen die u persoonlijk hierheen brengen
Daarom waken wij.

Vandaag is het thema Hoop. Dat hangt een beetje in de lucht. Niet alleen omdat het afgelopen week wel lente leek, maar vooral omdat na maanden waken in de Bethelkapel met de familie Tamrazyan het kinderpardon werd verruimd en de uitzetting van gezinnen via de gesloten gezinssituatie achter deze hekken, voor alle kinderen die een kans maken op pardon, is opgeschort. Er is dus hoop! Heel veel mensen in Nederland zijn het niet eens met ons vreemdelingenbeleid. En het helpt om je stem te verheffen.

Zorgen zijn er ook. Vanmiddag spreekt staatssecretaris Harbers in Utrecht over minderjarige asielzoekers. Namens de wakegroep is Tetske Haalboom erheen.
Een punt van zorg is bijvoorbeeld dat alleenstaande minderjarige asielzoekers in afwachting van hun uitzetting te lang worden vastgehouden in detentiecentra. Staatssecretaris Harbers van Asiel meldt aan de Tweede Kamer dat deze minderjarigen in 2018 gemiddeld 21 dagen vastzaten. Daarmee wordt de geldende termijn met 7 dagen overschreden.
Volgens Harbers wordt geprobeerd de gevangenschap van minderjarigen zo kort mogelijk te houden, maar staat daartegenover dat het vertrek zeer zorgvuldig georganiseerd moet worden. De staatssecretaris geeft daarbij als voorbeeld het regelen van goede opvang in het land waar de minderjarige naartoe wordt uitgezet.

Wie op tv de serie Uitgezet heeft gevolgd, waarin kinderen na hun uitzetting werden geïnterviewd, weet dat het met die goede opvang vaak droevig is gesteld. Kinderen die hier jaren hebben gewoond kunnen die overgang niet meer maken. Die raken getraumatiseerd.
Het grootste deel van de alleenstaande minderjarige asielzoekers zit vast in de Gesloten Gezinsvoorziening (GGV) in Zeist. In 2018 wachtten tientallen minderjarigen op uitzetting. De GGV is volgens het kabinet een kindvriendelijke instelling, zonder celbeleving.
Dat laatst klopt min of meer. Alleen staat er wel een hek met prikkeldraad omheen….hoezo kindvriendelijk?

Waarom waken wij?
Vanuit de Raad van Kerken doen we dat met woorden uit het Matheusevangelie in ons achterhoofd, nee, in ons hart:

Want ik had honger en jullie gaven mij te eten.

Ik had dorst en jullie gaven mij te drinken.

Ik was een vreemdeling en jullie namen mij op.

Ik zat gevangen en jullie bezochten mij. Mattheüs 25, 35-36