Het gebouw 4, waar we vroeger via roepen contact hadden met de ingeslotenen, is deels afgebroken.
Thema: ‘Opbouw in plaats van afbraak’
Lopend van de parkeerplek naar het hek zingen wij:
Als alles duister is, ontsteek dan een lichtend vuur, dat nooit
meer dooft….
WELKOM EN INLEIDING
Hartelijk welkom. Daar staan we weer voor de 165ste keer als we goed hebben gerekend.
Waarom waken wij, laten we het maar weer eens zeggen
· Om een stem
te laten horen tegen het insluiten van mensen zonder strafblad, die hierheen zijn gekomen in de hoop op een beter leven, op een léven
· Om het visioen van vrede en recht gaande te houden
· Om de Eeuwige aan te roepen
en zijn hulp af te smeken voor de mensen die hier op hun uitzetting wachten, een onzekere toekomst tegemoet
· Vanwege onze gevoelens van onmacht en schaamte dat dit ons land is, waarin wanhopige mensen worden opgepakt of op straat moeten
zwerven omdat ze geen geldige papieren hebben
· Omdat mensen ménsen zijn en geen getallen· Om onze hoop te delen dat het zin heeft om onze stem te verheffen
· Om alle redenen die u persoonlijk hierheen
hebben gebracht
Daarom waken wij.
LIED: In de veelheid van geluiden Lied 283
1. In de veelheid van geluiden
in het stormen van de tijd,
zoeken wij het zachte suizen
van het woord, dat
ons verblijdt.
2. En van overal gekomen,
drinkend uit de ene bron,
bidden wij om nieuwe dromen
richten wij ons naar de zon.
3. Want wij mensen op de aarde
raken van het duister moe.
Als uw hart ons
niet bewaarde
sliepen wij ten dode toe.
4. Laat uw dauw van vrede dalen
in de voren van de tijd.
Vat ons samen in de stralen
van uw goedertierenheid.
5. Die ons naam voor naam wilt noemen,
al uw liefde ons besteedt,
zingend zullen wij U roemen
en wie kan zingt met ons mee.
STILTE
SITUATIE NU
Het AZC dat hier achter stond (vergelijk het plaatje op deze wakeliturgie) en waar we zo vaak naar toe zijn gelopen toen het nog bij het Detentiecentrum
in gebruik was en waar we contact hadden met de ingeslotenen door naar ze te roepen, wordt intussen afgebroken.
Dat zouden we meer moeten doen, afbreken die Detentiecentra en die AZC’s. Geen gebouwen meer want het is niet meer nodig. Want we hebben
geen vluchtelingen meer. Mensen blijven in hun eigen land want vluchten is niet meer nodig. Vluchtelingen is een term uit het verleden….
Helaas zo ver zijn we nog niet en de wereld als geheel laat nog niet zien dat we zo ver gaan komen….
Nee, ze staan er nog steeds, de twaalf bungalows, van een vergroot type camping bungalows, met een grote woonkamer en drie slaapkamers met ieder twee bedden. Zolang er geen gezinnen zijn kunnen de dertig vrouwen die hier nu nog worden vastgehouden er in
wonen. En het voordeel is dat de gezinslocatie beschikbaar blijft zodra er weer een mogelijkheid gezien wordt om een gezin uit te zetten…..
Zo kunnen we filosoferen over bouwen en afbreken van gebouwen. Maar veel urgenter is het toch om
onze menselijke gemeenschap op te bouwen. Met mensen uit allerlei landen, van allerlei geloofsrichtingen en allerlei huidskleuren en uit allerlei gebieden van de wereld.
We zijn vergeten, of misschien hebben we er op school veel te weinig aandacht
aan besteed, hoe hele volksstammen over de wereld bewogen hebben. Van de grote volksverhuizing rond het jaar 1000 via verhuizingen binnen Europa en Noord Afrika, en de grote groepen emigranten naar Amerika en andere delen van de wereld begin vorige eeuw. En
van emigratie van Nederlanders die het in het Europa van na de Tweede wereldoorlog niet meer zagen zitten tot er nu weer een oorlog in het midden Oosten woedt en zij naar “ons” Europa komen omdat het leven in hun land niet meer leefbaar is en ze
hopen dat wij hier hen een welkom bereiden.
In Duitsland bezocht ik in Frankfurt een instituut waar ze de jeugd zelf laten ontdekken door de leerlingen te confronteren met situaties uit het dagelijks leven en waar ze zelf kunnen ontdekken
hoe makkelijk we discrimineren zonder er ons van bewust te zijn. Dat te ontdekken is heilzaam ontdekte ik toen ik er zelf rond ging. En op een wereldkaart lieten ze daar de voortdurende stroom van mensen die op trek of op de vlucht waren. Om te laten zien
dat die migratiestromen van alle tijden zijn.
Ja, zult u zeggen, was het maar zo eenvoudig… En ja zo eenvoudig zou het toch eigenlijk moeten zijn. Naïef, ben je naïef. Wil ik dat zijn? Ja eigenlijk wel en ik hoop u ook.
Opbouwen
in plaats van afbreken. Een gemeenschap opbouwen met de hoop op hoop. Met vallen en opstaan is het vroeger gelukt, er wordt naar die tijdperken in de geschiedenis vaak verwezen. Ik hoop dat we er lering uit trekken.
STILTE
OVERDENKING
Toen
Frits en ik deze wake voorbereidden waren kwamen we ook even te spreken over de jaren zestig en zeventig. Er verschenen toen boeken over hoop en over de toekomst. We waren hoopvol en leefden in de verwachting dat het anders kon. Dat we samen konden werken
aan een betere wereld van echte vrijheid, gelijkheid en broederschap.
Er heerste een soort vooruitgangsidealisme.
Nu zo’n 50 jaar later is van dat idealisme niet zoveel over, tenminste zo lijkt het.
Het is veel meer een wereld geworden
van ieder voor zich. Het belang van saamhorigheid en solidariteit is naar de achtergrond gedrongen. De vraag is nu vooral: Hoe houden we het leefbaar en hoe houden we een gevoel van gemeenschap in deze wereld?
Dan kijken we al gauw naar de politiek.
Maar politiek is ook niet alles. En natuurlijk hebben we in de kerk ook geen makkelijke antwoorden. Maar nog steeds horen we daar een taal van licht en van hoop, van liefde en trouw. We horen er woorden van bevrijding uit angst en benauwdheid, bevrijding uit
een slavenhuis, uit een systeem dat mensen onderdrukt.
We horen ook over verbondenheid met elkaar, over liefde die ons met elkaar verbindt.
En dan denk ik aan mensen die de hoop ook vandaag levend houden. Ik denk bijvoorbeeld aan aartsbisschop
Desmond Tutu.
Het is de overtuiging van Tutu dat ieder mens - niemand uitgezonderd - is geschapen naar het beeld van God.
Of je nu arm bent of rijk, blank of zwart, geletterd of analfabeet, vrouw of man – iedereen is geschapen naar Gods
beeld.
Tutu zegt: Als wij dat echt geloofden dan zouden wij elkaar niet slechts met een handdruk begroeten maar met een diepe buiging, zoals de boeddhisten doen.
Of we zouden even bij elkaar neerknielen en zeggen: ‘De God in mij groet de
God in jou.’
Bij zo’n houding past niet een geest van cynisme en negativisme, niet een geest van afbraak, geen geest van berusting, geen geest die zich erbij neerlegt dat het leven doelloos, vreugdeloos en uitzichtloos is. Geen geest van
oppervlakkigheid en onverschilligheid.
Als wij geloven dat we geschapen zijn naar Gods beeld en dat we God in ons dragen, dan kunnen we niet berusten, niet zwijgen of ongeïnteresseerd zijn als andere mensen worden behandeld alsof ze van een minderwaardig
soort zijn.
Liefde en respect voor elk mens zijn het criterium van ons bestaan.
Zoals Desmond Tutu zegt: kernpunt is dat God liefde is, dat God liefde was en dat God liefde zal zijn. Voor eeuwig.
Waar liefde woont, waar mensen naar elkaar
omzien, waar mensen zorg hebben voor de schepping, waar mensen proberen het geweld in de samenleving te verminderen - daar gebeurt God, daar waait de Geest. Kwetsbaar en krachtig tegelijk.
Laten we liefde en trouw uitdragen, laten we elkaar oprichten
en opbouwen, laten we onze woorden van hoop en licht omzetten in onze omgang met elkaar - hier en overal op aarde.
LIED: Heer, onze Heer hoe zijt Gij aanwezig, Lied 275
1. Heer onze Heer, hoe zijt Gij aanwezig
en hoe
onzegbaar ons nabij.
Gij zijt gestadig met ons bezig,
onder uw vleugels rusten wij.
2. Gij zijt niet ver van wie U aanbidden,
niet hoog en breed van ons vandaan.
Gij zijt zo mens’lijk in ons midden
dat Gij dit
lied wel zult verstaan.
3. Gij zijt onzichtbaar voor onze ogen
en niemand heeft U ooit gezien.
Maar wij vermoeden en geloven
dat Gij ons draagt, dat Gij ons dient.
GEBED
Eeuwige God,
wij vertrouwen op woorden
van liefde en trouw
woorden van hoop en van licht
we vertrouwen op een taal
die mensen met elkaar verbindt over grenzen heen
die ons oproept om samen te werken aan een leefbare wereld
om ruimte te geven aan mensen op de vlucht,
aan daklozen en ontheemden
wij bidden voor wat klein is en machteloos
voor kinderen die leven in angst omdat ze niet weten waar ze naartoe moeten en waar hun toekomst ligt
voor mensen, kinderen en volwassenen, die niet welkom zijn,
voor wie geen plaats gemaakt wordt in ons midden
wij bidden voor mensen zonder eten, zonder huis, zonder zorg
voor hen die in angst leven vanwege oorlogsgeweld
voor hen die hun leven niet zeker zijn door natuurgeweld
Eeuwige God,
wees hen nabij, wees ons nabij
wees ons licht en onze hoop in deze wereld
Zo bidden wij, zo zoeken wij u in verbondenheid met elkaar.
Amen
LIED: Ga met God en hij zal Hij zal met je zijn, Lied 416
1. Ga
met God en Hij zal met je zijn,
jou nabij op al je wegen
met zijn raad en troost en zegen.
Ga met God en Hij zal met je zijn.
2. Ga met God en Hij zal met je zijn:
bij gevaar, in bange tijden,
over jou zijn vleugels
spreiden.
Ga met God en Hij zal met je zijn.
3. Ga met God en Hij zal met je zijn:
in zijn liefde je bewaren,
in de dood je leven sparen.
Ga met God en Hij zal met je zijn.
4. Ga met God en Hij zal met je zijn,
tot wij weer elkaar ontmoeten,
in zijn naam elkaar begroeten.
Ga met God en Hij zal met je zijn.
SLUITING
Na afloop van de wake steken we bloemen in het hek, en zingen:
We shall overcome…
We shall overcome…
All men shall be free… We’ll walk hand in hand… We shall live in peace… We are not afraid…
VOLGENDE WAKE: zondag 4 augustus, 16.30 uur.
Zie ook onze website: www.wakezeist.nl
en www.saviz.nl.
STILTE