 |
|
|
 |
|
December: sjaals en mutsen ingezameld voor de ingeslotenen
Foto: NieuwsVallei
“Deze mensen worden als boeven behandeld”, zegt een oud-medewerkster van het Detentiecentrum Zeist. Ze staat met haar neus voor de stalen toegangspoort, waarachter honderden illegalen zijn opgesloten. Om haar heen staan zo’n
zeventig mensen met kaarsen en bloemen. Het is zondagmiddag 7 december en er wordt gewaakt. “Ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft. Als alles duister is”, zingen de bezoekers van de wake. De groep loopt zingend vanaf
de parkeerplaats naar het hoge hek. Vooraan een jongeman met lang krullend haar en een gitaar. Achter hem lopen vooral ouderen. De groep vormt met hun kaarsen en kleurrijke paraplu’s een fel contrast met het duistere monster van beton en staal dat in
de verte opdoemt... Klik hier en lees het complete verslag van Johan Hardeman van NieuwsVallei. We danken NieuwsVallei hartelijk voor het ter beschikking
stellen van de foto's en het verslag!
Sjaals en mutsen worden verzameld. Foto: NieuwsVallei
November: fatal journeys
Fatal Journeys (dodelijke tochten) is de titel van een rapport verschenen bij de IOM, de Internationale Organisatie voor Migratie. Dat is dezelfde IOM, die hier binnen in het DC spreekuur houdt voor mensen,
die terug willen keren naar hun land van herkomst.
“Fatal Journeys – Tracking Lives Lost during Migration” is eind september op de website van de IOM geplubliceerd. Het is de eerste wereldwijde telling van migranten die tijdens
hun reis zijn omgekomen. De auteurs stellen, dat het eerder een poging tot een telling is, omdat er zeer veel sterfgevallen zullen zijn waarvan niemand verslag kwam of komt doen. In elk geval is het een dappere poging, de arme, nadien naamloze sloebbers en
slachtoffers van menselijk geweld tenminste door hun telling iets van de waardigheid te geven die, bijvoorbeeld, de slachtoffers van de MH 17-ramp vanzelfsprekend en ruimschoots ten deel is gevallen.
Van alle mensen die in 2014 wereldwijd tijdens
hun migratie zijn gestorven, zijn er driekwart in de Middellandse Zee verdronken. Eind september waren dat er 3072. Begin september nog werd voor de kust van Malta een boot met 500 vluchtelingen door mensenhandelaren op een andere boot opzettelijk geramd en
tot zinken gebracht, nadat de opvarenden hadden geweigerd om op een nog gammelere boot over te stappen. Sinds het jaar 2000 zijn er meer dan 20 000 bootvluchtelingen in de Middellandse Zee verdronken.
Daar staat tegenover, dat de Italiaanse reddingsoperatie
“Mare Nostrum”, die afgelopen jaar rond deze tijd werd opgestart, in dat ene jaar al ongeveer 150 000 opvarende migranten heeft gered. Dit jaar bestond de helft van alle bootvluchtelingen op de Middellandse Zee uit Syriërs en Eritreërs,
maar er was ook een significante toename van Palestijnen. Sinds de zomer worden de Italiaanen bijgestaan door patrouillerende schepen van de EU in de operatie “Triton”.
Het is een wrang gegeven dat reddingsacties zoals “Mare Nostrum”
en “Triton” mensenhandelaren aanmoedigen, meer winst te maken door nog meer mensen op nog gammelere boten te laden. Dat lijkt mede de hoge sterftecijfers van dit jaar te veroorzaken.
Volgens het rapport moet meer gebeuren om deze vicieuze
circel te doorbreken. Een verruiming van het immigratie- en asylbeleid van de welvarende landen zou een belangrijke voorwaarde zijn, om migranten niet meer in handen van criminele mensenhandelaren te laten vallen. Het zou ertoe bijdragen dat hun tocht naar
Europa geen dodelijke wordt. Gebed Ach mijn God, We zagen ze bij het hek: honderden vluchtelingen. Ze waren net uit een
boot gekomen, nat, hongerig, angstig, maar vastberaden uit op een nieuwe toekomst - bij ons. En wij - stopten ze achter een hek, prikkeldraad rondom, zeiden dat het zo niet ging, dat ze met teveel, dat wij zelf niet
genoeg, dat we natuurlijk zouden doen wat we konden, maar dat er eerst andere regels moesten komen, rechtvaardige, maar voor we die hadden stonden er alweer nieuwe mensen, en alweer… En wij - schaamden ons en
baden in onze onmacht tot de herder van alle mensen: Heer ontferm U over ons. Ach mijn God, Wij bidden voor alle mensen op hun vlucht die nu in grote onzekerheid verkeren Wij bidden
voor alle mensen die geliefden hebben verloren op hun vlucht vaders, moeders , kinderen, vrienden… Wij bidden voor hen die zijn omgekomen dat zij niet naamloos en vergeten zijn maar met liefde worden
herinnerd in ons hart, dat zij in vrede mogen wonen bij U.
Oktober: situatie nu
Isolatiecel Je kunt een rondleiding krijgen door het Detentiecentrum, allervriendelijkste ontvangst. Het is dan schrikken als je in de officiële gegevens leest dat vorig jaar 662 maal gedetineerde vluchtelingen in
de drie detentiecentra in een isolatiecel werden opgesloten. . Was het voor straf: dan gemiddeld 7 dagen. 30% meer dan eens. Elke dag zitten er dus vluchtelingen in een isolatiecel. Op advies van een psycholoog zijn voorzieningen beschikbaar. Komt de
psycholoog zelf ook? En de pastorale zorg? Er is geen bezoek, in de isolatiecel staat een stoel, een toilet en een ventilator. Het beddengoed wordt overdag vaak weggehaald. Een uur luchten in de luchtkooi. Tegenwoordig wordt er wat te lezen gegeven.
Voor toch al getraumatiseerde mensen is dit, naar wij vermoeden, vreselijk en volstrekt inhumaan. Helemaal geen dansen op het slappe koord We lezen de brief in de Volkskrant van 1 september jl. van Cees van
den Broek, voorzitter St.VluchtelingKinderen, Driebergen: Er is sprake van een misverstand rond noodopvang van illegalen. Het asielbeleid zou vaak dansen op het slappe koord tussen de pijlers van juridische duidelijkheid en barmhartigheid.
Maar het Europees Comité voor Sociale Rechten van de Raad van Europa heeft deze zomer uitdrukkelijk bepaald dat ook illegalen bij de overheid aanspraak kunnen maken op basisvoorzieningen als onderdak, voedsel en kleding. Staatssecretaris Teeven
kent die uitspraak. Niks dansen op het slappe koord. Juridisch kan het niet duidelijker. Ook het College voor de Rechten van de Mens is zeer bezorgd over de behandeling van afgewezen asielzoekers….Het waarschuwde in juni voor calamiteiten. Ook daaraan
schijnt de staatssecretaris geen boodschap te hebben. Nu is het College niet zo maar een clubje vluchtelingenpamperaars maar bij wet in het leven geroepen. Teeven lapt dus niet alleen het Europees, maar ook het Nederlands recht aan zijn laars. Van afgewezen
asielzoekers verwacht hij dat ze zich bij de uitspraak van een rechter neerleggen. Laat hij dat zelf ook doen. Dat had de trieste gebeurtenissen in de Amsterdamse parkeergarage wellicht kunnen voorkomen. Herenigde gezinnen
gezien? Hetzelfde college heeft nagegaan hoe het ging met de bijna 20.000 aanvragen voor gezinshereniging in 2012. In eerste instantie werd de helft afgewezen. Het college heeft de staatssecretaris opgeroepen om ervoor te zorgen
dat deze gezinnen hun mensenrechten kunnen realiseren. Er zijn te veel onnodige barrières, zoals de inkomenseis die niet in lijn is met de Europese Unie Gezinsherenigingsrichtlijn en veel te streng wordt toegepast. Nooit
meer kinderen op Kamp van Zeist in de cel! Gezinnen met kinderen die op Schiphol aankomen en niet door de Marchaussee en IND worden toegelaten, worden de daarop volgende twee weken niet meer in het Justitieel Complex op Schiphol in de cel gezet,
maar nu hier binnen de muren van Kamp van Zeist in een zestal kindvriendelijke gevangenispaviljoens. Met eigen kookgelegenheid, personeel zonder uniform en met groen verborgen omheining. Ook gezinnen die uitgeprocedeerd zijn worden vlak voor uitzetting
hier opgesloten. Op een kale binnenplaats met celbeleving: het Detentiecentrum staat met zijn gebouwen op een grote zandvlakte omringd door 5 meter hoge lange betonnen muren. Om de muren aan het oog te onttrekken kun je nooit genoeg struiken
en bomen planten. Je zult ze moeten slopen. Dat moet trouwens toch, want, we blijven dat bij herhaling benadrukken, detineren in detentiecentra is wettelijk verboden. Die muren zijn illegaal. En kinderen moeten zich veilig en op hun gemak
voelen. Op die kale zandvlakte staan volgens de planning sinds 1 oktober: 6 tijdelijke gezinspaviljoens voor max. 6 personen, een tijdelijk gebouw voor max. 10 alleenstaande minderjarige vreemdelingen en een aktiviteiten-gebouw. De permanente bouw moet
op het Zeister stuk v/h grondgebied plaats grijpen in het eerste kwartaal van 2015. De staatsecretaris Teeven spreekt van een zorgwekkende situatie, wij ook. Hij maakt zich met zijn celbeleving zorgen over het onzekere bestaan in de illegaliteit
dat kinderen tegemoet gaan als ze niet onder toezicht zouden staan, zoals 45 gezinnen ontsnapt uit de vrijheidsbeperkte locaties toen ze de datum van hun uitzetting hoorden. Dus, zegt hij, moeten kinderen in de gesloten gezinsvoorziening “zonder celbeleving”?
Wij zeggen tegen de staatssecretaris: hier geen kinderen in de cel ! Geen verscherping, geen terugval van beleid, geen beleving van “geen celbeleving”! Niet hier, niet ergens anders, nee geen kind in de cel. Nooit meer opnieuw hier kinderen
in de cel.
September: Westwind (naar: Miriam Makeba)
Situatie nu 3 augustus 2014 wake bij het Detentiecentrum Zeist.
Op ons netvlies beelden van het neergeschoten vliegtuig MH17. Vuur en geweld. In contrast daarna de respectvolle behandeling van de omgekomenen, lange kolonnes rouwauto’s,
bescheiden klappende mensenmenigten langs en boven de snelweg.
Tegelijkertijd gerichte aanvallen op kinderen in het Midden-Oosten, precisieaanvallen op VN scholen. De gevolgen van oorlog waar ook ter wereld zijn verschrikkelijk en klinken heel lang
na. In dit detentiecentrum Zeist zitten veel mensen met hun eigen herinneringen aan oorlogssituaties, honger en geweld. Zijn we er ook voor hen? Met deze wake vragen we aandacht voor hun situatie en pleiten we voor een humanitair vreemdelingenbeleid. Dat is
bitter hard nodig. De respectvolle en ontwapenende manier waarmee de Nederlandse overheid de omgekomen mensen behandelt op hun tocht de afgelopen dagen naar de identificatie in Hilversum maakt in de hele wereld een overgetelijke indruk. Zorgzaamheid en respect
voor de dode slachtoffers. Wij staan hier om in stilte hartstochtelijk te pleiten voor het handhaven van deze zorgzaamheid en respect. Ook voor levende slachtoffers, zoals veel uitgeprocedeerden en opgesloten gedetineerden. Wij kunnen niet anders.
College voor de Rechten van de Mens: Dit hoge college van staat rapporteert over de mensenrechten in Nederland in 2013. Het College ziet onder andere de volgende ontwikkelingen ( of het gebrek eraan): . Vreemdelingen blijven een kwetsbare groep. Vreemdelingendetentie
en grensdetentie wordt nog steeds niet als uiterst middel ingezet. Aanpassing van de wet is hiervoor nodig.
* Voor vreemdelingen in nood moeten basale levensbehoeften beschikbaar zijn.
* Een buitenschuldvergunning moet verleend worden
als de ambassade na 1 jaar nog niet antwoordde.
* De feitelijke beschikbaarheid van medische zorg in het herkomstland moet telkens meegewogen worden bij aanvragen voor een medische vergunning.
* Om huishoudelijke werkers ook toegang te
geven tot sociale zekerheid is spoedige bekrachtiging en uitvoering van de International Labour Organisation (ILO) Verdrag 189 nodig.
Medicins du Monde onderzocht de toegang tot zorg voor kwetsbare groepen in Europa – focus op zwangere vrouwen
en kinderen:
‘Voor veel zwangere vrouwen die illegaal in Nederland verblijven, is de weg naar de verloskundige moeilijk te vinden. Zij komen vervolgens laat in zorg, wat vaak aanleiding geeft om de verdere zwangerschapscontrole bij de gynaecoloog
te laten plaatsvinden’, licht Annette Hoogerbrugge, coördinator zorgcentra Dokters van de Wereld toe. Omdat zwangere vrouwen die illegaal in het land verblijven geen ziektekostenverzekering hebben zijn de kosten van de begeleiding tijdens de zwangerschap
en bevalling een probleem. ‘Door omstandigheden kunnen de vrouwen vaak niet thuis bevallen en een poliklinische bevalling kunnen ze niet betalen. Daarom wordt er een medische indicatie afgegeven – en worden de kosten gedragen door het ziekenhuis.
Dit zijn onnodig hoge kosten.’
Dokters van de Wereld sprak met 84 zwangere vrouwen in Amsterdam en Den Haag. Zij kwamen vooral uit Nigeria, Ghana, en Suriname en wonen al lang (7jaar) in Nederland.
Gemeente Utrecht betaalt ook voor
eigen bijdrage medicijnen
Nav vragen van PvdA en GL heeft de gemeente Utrecht op 18 juni besloten de eigen bijdrage voor medicijnen van ongedocumenteerden te betalen, tot 1 januari. Gemeente Utrecht volgt daarmee eerdere initiatieven van Groningen,
Eindhoven, Nijmegen, Arnhem, Amsterdam, Rotterdam en den Bosch.
Augustus: situatie nu
Situatie nu 3 augustus 2014 wake bij het Detentiecentrum Zeist.
Op ons netvlies beelden van het neergeschoten vliegtuig MH17. Vuur en geweld. In contrast daarna de respectvolle behandeling van de omgekomenen, lange kolonnes rouwauto’s,
bescheiden klappende mensenmenigten langs en boven de snelweg.
Tegelijkertijd gerichte aanvallen op kinderen in het Midden-Oosten, precisieaanvallen op VN scholen. De gevolgen van oorlog waar ook ter wereld zijn verschrikkelijk en klinken heel lang
na. In dit detentiecentrum Zeist zitten veel mensen met hun eigen herinneringen aan oorlogssituaties, honger en geweld. Zijn we er ook voor hen? Met deze wake vragen we aandacht voor hun situatie en pleiten we voor een humanitair vreemdelingenbeleid. Dat is
bitter hard nodig. De respectvolle en ontwapenende manier waarmee de Nederlandse overheid de omgekomen mensen behandelt op hun tocht de afgelopen dagen naar de identificatie in Hilversum maakt in de hele wereld een overgetelijke indruk. Zorgzaamheid en respect
voor de dode slachtoffers. Wij staan hier om in stilte hartstochtelijk te pleiten voor het handhaven van deze zorgzaamheid en respect. Ook voor levende slachtoffers, zoals veel uitgeprocedeerden en opgesloten gedetineerden. Wij kunnen niet anders.
College voor de Rechten van de Mens: Dit hoge college van staat rapporteert over de mensenrechten in Nederland in 2013. Het College ziet onder andere de volgende ontwikkelingen ( of het gebrek eraan): . Vreemdelingen blijven een kwetsbare groep. Vreemdelingendetentie
en grensdetentie wordt nog steeds niet als uiterst middel ingezet. Aanpassing van de wet is hiervoor nodig.
* Voor vreemdelingen in nood moeten basale levensbehoeften beschikbaar zijn.
* Een buitenschuldvergunning moet verleend worden
als de ambassade na 1 jaar nog niet antwoordde.
* De feitelijke beschikbaarheid van medische zorg in het herkomstland moet telkens meegewogen worden bij aanvragen voor een medische vergunning.
* Om huishoudelijke werkers ook toegang te
geven tot sociale zekerheid is spoedige bekrachtiging en uitvoering van de International Labour Organisation (ILO) Verdrag 189 nodig.
Medicins du Monde onderzocht de toegang tot zorg voor kwetsbare groepen in Europa – focus op zwangere vrouwen
en kinderen:
‘Voor veel zwangere vrouwen die illegaal in Nederland verblijven, is de weg naar de verloskundige moeilijk te vinden. Zij komen vervolgens laat in zorg, wat vaak aanleiding geeft om de verdere zwangerschapscontrole bij de gynaecoloog
te laten plaatsvinden’, licht Annette Hoogerbrugge, coördinator zorgcentra Dokters van de Wereld toe. Omdat zwangere vrouwen die illegaal in het land verblijven geen ziektekostenverzekering hebben zijn de kosten van de begeleiding tijdens de zwangerschap
en bevalling een probleem. ‘Door omstandigheden kunnen de vrouwen vaak niet thuis bevallen en een poliklinische bevalling kunnen ze niet betalen. Daarom wordt er een medische indicatie afgegeven – en worden de kosten gedragen door het ziekenhuis.
Dit zijn onnodig hoge kosten.’
Dokters van de Wereld sprak met 84 zwangere vrouwen in Amsterdam en Den Haag. Zij kwamen vooral uit Nigeria, Ghana, en Suriname en wonen al lang (7jaar) in Nederland.
Gemeente Utrecht betaalt ook voor
eigen bijdrage medicijnen
Nav vragen van PvdA en GL heeft de gemeente Utrecht op 18 juni besloten de eigen bijdrage voor medicijnen van ongedocumenteerden te betalen, tot 1 januari. Gemeente Utrecht volgt daarmee eerdere initiatieven van Groningen,
Eindhoven, Nijmegen, Arnhem, Amsterdam, Rotterdam en den Bosch.
Augustus: Outlawed - Film over uitgeprocedeerde vluchtelingen
Deze film van 7 studenten van de Universiteit Utrecht duurt 52 minuten en laat o.m. Annemarie Busser (Amnesty International) en ‘We zijn hier’ aan het woord en gaat ook over kunst als brug naar de toekomst van onze samenleving.
Juni: Zafir
Straks om 8 uur zal het even stil worden in Nederland. Twee minuten stilte, want op deze dag, 4 mei, herdenken we hen die in de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen of vermoord. Ouderen herinneren zich
nog die dagen van onvrijheid, toen Nederland leed onder de Duitse bezetting. Sommigen kennen uit eigen ervaring of uit verhalen nog de angst van die donkere dagen. Het is goed om elkaar eraan te herinneren wat bezetting en onvrijheid betekenen.
En morgen 5 mei vieren we dan samen de bevrijding. De jaarlijkse viering van de bevrijding in 1945, laat ook na 70 jaar zien hoe belangrijk vrijheid is. Vrede en vrijheid zijn een kostbaar goed en ze zijn nooit vanzelfsprekend.
Het roept steeds de vraag op: hoe gaan wij om met vrede en vrijheid en hoe geven wij die door, in de wereld van vandaag en van morgen. ‘De strijd voor rechtvaardigheid is nooit over. De strijd voor vrijheid begint elke dag opnieuw.
In jezelf. En in de samenleving.’ - dat zei oud-generaal Peter van Uhm vorig jaar op 4 mei. En nu staan we hier dan samen voor de hekken van een detentiecentrum. Hierachter leven mensen die op zoek zijn gegaan naar
veiligheid en vrijheid. En nu zijn ze hier zonder toestemming, illegaal op Nederlands grondgebied. We noemen ze ‘vreemdelingen’, maar wat hun achtergrond ook is: ze zijn mensen als wij, op zoek naar een beetje geluk in een vaak verwarde
wereld. Mensen zonder verblijfsvergunning, terecht gekomen in een land waar ze ‘verwijderbare vreemdelingen’ worden genoemd, waar ze verblijven op een ‘vrijheidbeperkende locatie’ en waar alles gericht is op hun
vertrek, zo nodig ‘gedwongen’. En zo zijn ze onvrij in een vrij land. Dat is wrang. Er schuurt en er knarst iets op deze plek. In elk geval mogen we de mensen die achter deze hekken en muren zitten
niet aan hun lot overlaten. En het blijft pijnlijk dat we hen betitelen als ‘illegaal’, ‘verwijderbaar’ of ‘vreemd’. Dat zij in hun vrijheid beperkt worden betekent ook wat voor óns.
Want vrij ben je niet alleen. Niemand van ons is vrij in zijn eentje. We zijn verbonden met elkaar als mens en we zijn als mensen op elkaar aangewezen. De pijn van de ander kan ons niet onverschillig laten. Vrijheid betekent
ook: blijven geloven in solidariteit en verdraagzaamheid. Vrijheid staat of valt bij de ruimte die we elkaar bieden. En elke samenleving waarin we iets willen opbouwen, vraagt van ons dat we elkaar als mens accepteren. Velen
kwamen de eeuwen door, tot op van vandaag, naar ons land met de droom hier vrijheid te vinden. Velen moeten nu ervaren hoe hun droom hier uiteenspat. Dat is wrang. Maar wij willen de hoop op vrede en vrijheid, het geloof
in de goede van de mens juist op deze zondag levend houden. Op deze 4de mei van 2014 beseffen we meer dan ooit dat vrijheid een kostbaar goed is, dat niemand vrij is in zijn eentje en dat het daarom een dure plicht is om mens te zijn en te blijven voor
elkaar. Gebed om vrijheid Eeuwige God, tot u bidden wij omdat u een God bent die bevrijdt en redt wij bidden voor hen die geen uitzicht hebben op vrijheid voor hen die zich verlaten voelen
voor hen voor wie de toekomst gesloten lijkt wij bidden voor hen die wanhopig worden van het wachten omdat ze achter hekken en muren moeten verblijven omdat ze niet weten wanneer de deur naar de vrijheid open zal
gaan Eeuwige God, tot u bidden wij omdat wij vertrouwen dat u bij ons bent wij bidden red ons uit de woestijn van de onverschilligheid bevrijd ons uit de gevangenis van onverdraagzaamheid
en leid ons naar een land van menselijkheid en rechtvaardigheid wij bidden laat het geloof levend in ons blijven dat wij geroepen zijn mens te zijn voor elkaar om elkaar te bevrijden en te leven in vrede in
de naam van Jezus, de levende, Amen Yko van der Goot 4 mei 2014 Bijdrage Amnesty Amersfoort aan Wake 103 zondag 04-05-2014 Suicide van een Armeense asielzoeker Vorige week werden we allemaal weer opgeschrikt door dit bericht in de landelijke pers. 1. De NRC kopt 23 april op de voorpagina: “Weer zelfmoord asielzoeker”. En “Kamerleden
geschokt, debat gevraagd”. 2. En het AD op 25 april: ‘Teeven kiest tegenaanval na dood Armeniër: “Niet mijn schuld als iemand in het bos zelfmoord pleegt”. Een politiek correcte uitspraak? Maar moreel ethisch gezien toch
uiterst dubieus standpunt! Of kan hij beschouwd worden als de Pilatus van onze tijd? Moet dit ernstige voorval weer als een incident worden beschouwd? Of worden de gevolgen van het rigide Nederlandse beleid t.a.v. de vluchtelingen meer en meer zichtbaar en
zijn de toegezegde verbeteringen alleen cosmetisch en op moleculair niveau? Allemaal vragen! 3. Eerlijkheidshalve dient vermeld te worden dat de Elsevier een andere groep medelanders vertegenwoordigt: Gertjan van Schoonhoven schrijft op 24 april op
het blog: “Politiek slaat een slaatje uit zelfmoord zwaar psychotische asielzoeker” Dat het complexe Nederlandse asielbeleid schandelijk inhumaan zou zijn, valt moeilijk vol te houden. Slechts een klein deel van hen die mogen blijven, om maar wat
te noemen, is daadwerkelijk politiek vluchteling. Verreweg de meeste asielzoekers zijn dat niet, maar mogen blijven om wat niet voor niks humanitaire redenen heet. Met zogeheten 'pardonnen' strijkt Nederland bovendien geregeld over het hart voor diegenen die
zelfs volgens de toch al humane regels – en de rechter - geen recht hebben op een verblijfsvergunning. Gaat er een keer iets mis, zoals met de zelfmoord van de Russische asielzoeker Aleksandr Dolmatov, dan volgt een groot onderzoek, zoals in dit geval
door de Onderzoeksraad Voor Veiligheid (OVV). Het op 24 april 2014 verschenen, grondige eindrapport Veiligheid voor vreemdelingen stelt vast dat vluchtelingen hier veilig zijn, maar put zich desondanks uit in aanbevelingen om incidenten als die met Dolmatov
te voorkomen. Waar je als buitenstaander zo langzamerhand dan ook een beetje onpasselijk van wordt, is de schandaalsfeer die door sommige asieladvocaten en sommige politieke partijen wordt gecreëerd rond het asielbeleid en verantwoordelijk staatssecretaris
Fred Teeven (VVD). Nu weer met de treurige zelfmoord van een Armeense asielzoeker, in een bos nabij een asielzoekerscentrum bij Deventer. Ondanks al het politiek gekrakeel, stel ik vast dat het gaat om een mens die in ernstige nood was.
Een suïcide kun je niet altijd voorkomen. Maar hij kon dit leven in deze situatie in Nederland niet meer aan. Is er wel alles uit de kast gehaald om deze man bij te staan. Voor zover ik kon nagaan was er geen psychiatrische begeleiding!
Zijn daad groeit voor ons uit tot een oproep aan de bestuurders van dit land gehoor te geven aan de uitspraken van het Hof Straatsburg de mensenrechten voor asielzoekers te verbeteren. Of zoals Eduard Nasarsky van Amnesty Nederland zeer recent op de radio
benadrukte dat de toegezegde verbeteringen maar zeer minimaal zijn en de schendingen van de mensenrechten nog talrijk zijn! Daarom wil ik voor hem en vele anderen een gedicht voordragen. Psalm 9 gezien door het oog van Karel Eijkmani:
“Laat de Volkeren weten dat zij mensen zijn.” (Uit: “Een knipoog van u zou al helpen”. Bij iedere psalm een gedicht) Als mensen er niets van willen weten Dat anderen sterven door gebrek aan eten En
dat liever bij borrelhapjes vergeten Laat, Heer, de mensen weten dat zij mensen zijn. Als mensen omwille van bizniz en zaken Alleen om uit hun problemen te raken In staat zijn anderen kapot te maken Laat, Heer,
de mensen weten dat zij mensen zijn. Als mensen de aarde niet willen bearen Hun eigen omgeving niet eens meer sparen Maar zich op funshoppen blind staren Laat, Heer, de mensen weten dat zij mensen zijn.
Als mensen hele volken eruit willen vechten Of ze onderdrukken tot machteloze knechten Zonder recht op levensrechten Laat, Heer, de mensen weten dat zij mensen zijn.
Mei: hoop op vrijheid
Vandaag is de 102de wake. Meer dan honderd keer heeft hier onze stem geklonken om op te komen voor degenen binnen die geen stem hebben. Hier zijn nu 180 mannen opgesloten. De vrouwen zijn overgebracht naar Detentiecentrum Rotterdam. Veel gedetineerden
hebben een schrijnend levensverhaal. Om te huilen. Maar goed nieuws: nu is er de politieke ruil van een half miljard euro belastingvermindering voor de midden- en hoger betaalde banen tegen de dreigende strafbaarstelling van mensen zonder verblijfspapieren.
Die zowel als vlag en als molensteen betitelde dreiging is nu weg. Een gelukwens waard! U waakt niet voor niets! Even mogen we opkijken. De regering kijkt niet meer naar ongedocumenteerden alsof het misdadigers zijn. Laat ze dan ook niet meer opgesloten zitten
in een op een gevangenis lijkend verblijf, van tralies en celdeuren voorzien en zo nodig met geweld gehandhaafd. Nederland heeft als lid van de Raad van Europa immers vastgelegd dat vreemdelingen niet in een op een gevangenis lijkend verblijf mogen worden
opgesloten, een schending van mensenrechten hier, in Rotterdam en op Schiphol. Stop er helemaal mee! We hebben al bereikt dat er in principe hier geen kinderen meer in de cel zitten. Stop daarmee, ook op Schiphol. € 5 per receptregel
Enkele Kamerleden hebben al positief geantwoord op onze kaarten van de vorige wake ondermeer hierover. Deze maand is er een Kamerdebat. Iemand zonder verblijfsvergunning die niet opgesloten zit in een detentiecentrum, mag geen betaald werk verrichten, mag
geen loon ontvangen en geen deel uit maken van de geldeconomie. Zij vallen zonder papieren buiten onze loyaliteitskring. Vanaf 1 januari 2014 moeten zij als ze ziek zijn, wel bij de apotheek € 5 per voorgeschreven medicijn betalen met een aantal uitzonderingen.
Dit is door het Kabinet nadrukkelijk niet bedoeld als bezuiniging. Het is bedoeld om te zorgen dat ook de illegaal solidair is met de andere mensen in dit land en zijn aandeel betaalt aan de zorgkosten. Hij moet dus loyaal zijn aan het systeem van zorgfinanciering
in ons land. Hij wel aan ons loyaal, maar wij lijken niet loyaal aan hem. Zo wordt volgens onze regering ook het misverstand weggenomen dat in Nederland de zorg voor illegalen gratis is. Wij zouden dus rustig kunnen gaan slapen…. maar nee, wij waken
en zoeken naar ontferming en erbarmen in ons land. humaan detentierecht Ruim twintig organisaties, raden, colleges, kerken hebben recent nogal fel gereageerd op het wetsvoorstel van staatssecretaris Teeven voor de Wet terugkeer
en vreemdelingenbewaring. Heel goed is dat de Europese regelgeving zoals de Europese Terugkeerrichtlijn van toepassing wordt verklaard, detentie alleen in uiterste nood. Het wetsontwerp erkent het verschil tussen strafrechtelijk veroordeelden en vreemdelingen.
Vreemdelingenbewaring is een bestuursrechtelijke maatregel en geen strafrechtdwangmiddel. Het zou eigenlijk onder het ministerie van binnenlandse zaken moeten vallen, niet onder het ministerie van veiligheid en justitie. Maar het wetsontwerp baseert zich jammer
genoeg ten onrechte opnieuw op de Penitentiaire Beginselenwet. Bij het uitwerken van het wetsontwerp zijn in het nest van de penitentiewet eieren gelegd, waarvan er een paar heel positief voor vreemdelingen lijken maar andere bij uitbroeden adders dreigen
voort te brengen. Positieve woorden en gedachten genoeg: detentie alleen als uiterste middel als alternatieven niet kunnen, gerichte aandacht voor kwetsbare groepen, meer ruimte voor persoonsgerichte zorg in het verblijfsregime, dat in principe standaard wordt,
meer uren de celdeur open, uitbreiding van de dagbesteding, het nadrukkelijk vanuit medisch oogpunt benaderen van de detentiegeschiktheid, niet langer handmatig visitatie aan/in het lichaam en bij hongerstaking geen alleen om die reden automatische afvoer
naar de isolatiecel. Dit zijn positieve woorden, maar…..Het opsluiten van lastige mensen onder een streng beheersregiem met meer beperkingen krijgt in het wetontwerp veel aandacht, de alternatieven voor vreemdelingenbewaring eigenlijk geen. Bij binnenkomst
wordt iedereen om te beginnen twee weken in het beheersregiem opgesloten. Welkom. Tot nu toe hebben wij hier niet hard geoordeeld over directie en medewerkers van het Detentiecentrum. Het lijkt erop dat de voorgestelde wet, als die wordt aangenomen
daar een eind aan gaat maken. De voorgestelde bevoegdheden van de directeur gericht op gedwongen vertrek uit het land zijn excessief en staan op gespannen voet met het enigszins opbouwen van een vertrouwensband met de gedetineerden. Wordt vervolgd.
April 2014: situatie nu
Wij zullen doorgaan - bij deze woorden denk je aan Ramses Shaffy. Ze zitten in ons collectieve geheugen
- zijn misschien weer wakker gemaakt door de TV-serie van kort geleden. Het gaat niet zozeer om de inhoud van het lied……….. het is die
stem die maar zingt en zingt - als een mantra: we zullen doorgaan wij zullen doorgaan. wij zullen doorgaan…….. Tegen
wie zeggen we dit? Tegen de wereld, de maatschappij - Denk niet dat jullie van ons af zijn….? Tegen onszelf - Hou vol, samen
zijn we sterk…? Daar zit wel wat in: na de 100e wake beginnen we weer bij 1 of we tellen door - maar voor deze nieuwe fase moeten we wel op zoek naar
aanvulling van onze voorraad hoop en lange adem. Zoals: T.g.v. de jaarlijkse werelddag van migranten en vluchtelingen schreef paus Franciscus een brief,
een brief niet over maar aan migranten en vluchtelingen - hij zegt daarin o.a.: Op de vlucht voor situaties van armoede in
de hoop op een betere toekomst of gewoon om hun leven te redden worden miljoenen gedwongen op trektocht te gaan. Terwijl ze hopen op de vervulling van hun
verwachtingen stuiten ze op wantrouwen geslotenheid en buitensluiting en worden ze getroffen door ander nog veel ernstiger vormen van rampspoed die
hun menselijke waardigheid verwondt. Hij noemt hen : zusters en broeders en laat hen weten dat hij naast hen wil staan
Hij wijst op een familie in de bijbel - de heilige familie van Nazaret, dit jonge gezin heeft ook uitsluiting en verwerping ervaren: hun pasgeboren
kind werd in een voerbak gelegd, omdat er voor hen geen plaats was in de herberg. Later moesten ze hun eigen land verlaten, op de vlucht voor een wrede koning, Herodes. Zo
werden ze zelf vluchtelingen / migranten. De heilige familie als bondgenoot van migranten en vluchtelingen - als reisgenoot van zovelen op zoek naar een betere
wereld. Zo staan wij hier - als bondgenoot en reisgenoot En zolang het nodig is blijven we waken en bidden, blijven we dromen
over: deze wereld omgekeerd - een betere wereld. blijven we zingen van: …. dat wonen zal wie hier geen woonplaats heeft, dat
dorst en honger zijn verdreven. En bij dat dromen hoort ook doen: Zusters van Liefde congregatie in Brabantse Schijndel maakten
150 kaarten - die worden straks uitgedeeld, om te sturen aan de leden van de Tweede Kamer. Een kaart met drie vragen aan onze volksvertegenwoordigers:
- hoe is het mogelijk dat vreemdelingen zonder papieren geen recht hebben op onderdak, brood, kleding? -
hoe is het mogelijk dat er een wet komt die aan deze mensen zonder geld ( ze mogen niet werken, hebben geen uitkering) een eigen bijdrage vraagt van E 5,- voor medicijnen? -
hoe is het mogelijk dat zij geen rechtshulp meer kunnen krijgen, door bezuinigingen kunnen advocaten hen niet meer bijstaan.. Zo lang we dat moeten blijven vragen:
Hoe is het mogelijk....? zolang zullen wij doorgaan. Nog even die vraag van het begin: Tegen wie zeggen we dit? Uiteindelijk tegen hen achter deze poort naar wie ons hart uitgaat: Wij zullen doorgaan! Zeist
2 maart 2014 Geertien Morsink
Maart: wij zullen doorgaan
Bekijk hier het uitgebreide verslag van de 100e wake van februari 2014.
Februari: de 100e wake
Dat er opvangplaatsen voor Syrische vluchtelingen nu ook in Kamp Zeist gezocht worden, heeft er niet zo zeer mee te maken, dat Nederland ze ruimhartig ontvangt. De toezegging van 250 zogenaamde hervestigingsplaatsen voor bijzonder kwetsbare vluchtelingen
uit Syrië is nog steeds niet verhoogd. Het aantal Syrische vluchtelingen in Nederland, iets boven de 2000 – trouwens nog steeds een miniem percentage in vergelijking met het geschatte totaal van 5 miljoen – kon hier naartoe doorreizen
nadat ze op eigen kracht Fort Europa konden binnenkomen. Via de oostgrens naar Bulgarije bijvoorbeeld. Daar raken de vluchtelingenkampen overvol. Detentiecentra is eigenlijk het betere woord voor deze vluchtelingenkampen. Een andere mogelijkheid Europa
binnen te komen zijn de gammele bootjes die de Middellandse Zee overvaren. Hoeveel ervoor betaald moet worden en hoeveel mensensmokkelaars aan de nood van vluchtelingen verdienen kun je lezen in het verhaal “Drie maal vluchteling” over Mohammed,
zijn vrouw Khaloud en zijn zoontje Ahmed. 4300 dollar betaalde Mohammed voor de overtocht vanuit Egypte naar Lampedusa voor zijn vrouw en zijn zoontje in een overvolle boot. Zelf van Palestijnse afkomst, waren zij vanuit Damascus naar Egypte gevlucht. Na de
afzetting van president Morsi moesten zij ook Egypte weer ontvluchten. Mohammed heeft uitgerekend dat mensensmokkelaars ongeveer 400 000 euro per overtocht moeten verdienen. Niet alleen mensensmokkel, maar mensenhandel vindt plaats in de Sinai-woestijn.
Je kunt ervan uitgaan, dat ook de vluchtelingen of migranten uit economische redenen, zoals dat heet, veel geld hebben betaald voor een mensensmokkelaar. Daarvoor heeft zich vaak de familie, soms ook het hele dorp, in diepe schulden gestoken. Begin
december verscheen er een berichtje in de krant, dat vluchtelingen uit Eritrea door criminele bendes worden opgepakt waarbij hoge militairen uit Eritrea zelf zijn betrokken. In de Sinai worden ze gruwelijk gemarteld, terwijl ze familieleden of Eritreese vrienden
in Israel of Europa moeten bellen voor losgeld. Er wordt geschat, dat met het afpersen van Eritreese gemeenschappen in het westen door de mensenhandelaren inmiddels 600 miljoen dollar zijn verdiend. De immigratie-woordvoerder van een populistische partij
in Nederland wil, dat Nederland uit het vluchtelingenverdrag van de VN van 1951 stapt. Want, zo beweert hij, vandaag de dag gaat het niet meer om echte vluchtelingen. Iemand, die niet meer in Somalië wil blijven, is een soort ondernemer die 20 000 euro
wil investeren om naar Europa te kunnen komen. Hoeveel geld, in euro’s of in dollars, kan worden genoemd in verband met een mens, die geweld en honger moet ontvluchten? Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens?
Link Eritrea-verhaal: www.eepa.be
Januari: Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens?
Dat er opvangplaatsen voor Syrische vluchtelingen nu ook in Kamp Zeist gezocht worden, heeft er niet zo zeer mee te maken, dat Nederland ze ruimhartig ontvangt. De toezegging van 250 zogenaamde hervestigingsplaatsen voor bijzonder kwetsbare vluchtelingen
uit Syrië is nog steeds niet verhoogd. Het aantal Syrische vluchtelingen in Nederland, iets boven de 2000 – trouwens nog steeds een miniem percentage in vergelijking met het geschatte totaal van 5 miljoen – kon hier naartoe doorreizen
nadat ze op eigen kracht Fort Europa konden binnenkomen. Via de oostgrens naar Bulgarije bijvoorbeeld. Daar raken de vluchtelingenkampen overvol. Detentiecentra is eigenlijk het betere woord voor deze vluchtelingenkampen. Een andere mogelijkheid Europa
binnen te komen zijn de gammele bootjes die de Middellandse Zee overvaren. Hoeveel ervoor betaald moet worden en hoeveel mensensmokkelaars aan de nood van vluchtelingen verdienen kun je lezen in het verhaal “Drie maal vluchteling” over Mohammed,
zijn vrouw Khaloud en zijn zoontje Ahmed. 4300 dollar betaalde Mohammed voor de overtocht vanuit Egypte naar Lampedusa voor zijn vrouw en zijn zoontje in een overvolle boot. Zelf van Palestijnse afkomst, waren zij vanuit Damascus naar Egypte gevlucht. Na de
afzetting van president Morsi moesten zij ook Egypte weer ontvluchten. Mohammed heeft uitgerekend dat mensensmokkelaars ongeveer 400 000 euro per overtocht moeten verdienen. Niet alleen mensensmokkel, maar mensenhandel vindt plaats in de Sinai-woestijn.
Je kunt ervan uitgaan, dat ook de vluchtelingen of migranten uit economische redenen, zoals dat heet, veel geld hebben betaald voor een mensensmokkelaar. Daarvoor heeft zich vaak de familie, soms ook het hele dorp, in diepe schulden gestoken. Begin
december verscheen er een berichtje in de krant, dat vluchtelingen uit Eritrea door criminele bendes worden opgepakt waarbij hoge militairen uit Eritrea zelf zijn betrokken. In de Sinai worden ze gruwelijk gemarteld, terwijl ze familieleden of Eritreese vrienden
in Israel of Europa moeten bellen voor losgeld. Er wordt geschat, dat met het afpersen van Eritreese gemeenschappen in het westen door de mensenhandelaren inmiddels 600 miljoen dollar zijn verdiend. De immigratie-woordvoerder van een populistische partij
in Nederland wil, dat Nederland uit het vluchtelingenverdrag van de VN van 1951 stapt. Want, zo beweert hij, vandaag de dag gaat het niet meer om echte vluchtelingen. Iemand, die niet meer in Somalië wil blijven, is een soort ondernemer die 20 000 euro
wil investeren om naar Europa te kunnen komen. Hoeveel geld, in euro’s of in dollars, kan worden genoemd in verband met een mens, die geweld en honger moet ontvluchten? Hoe kostbaar is een kwetsbaar mens?
Link Eritrea-verhaal: www.eepa.be
|
|
|
|
|
|